Woensdag 22 september vierde ElkWelzijn haar 15-jarig bestaan met een jubeltoer op een zeldzaam prachtige nazomerse dag. Op 2 routes door heel Culemborg konden deelnemers genieten van spel, kunst, filmpjes, lekkere hapjes en natuurlijk informatie. Op pad door de stad kon je letters verzamelen die kans gaven op een mooie prijs. Vrijwilliger Frans de Bruijn doet verslag van deze feestelijke, zonovergoten middag.
Foto’s: Karin van de Kar en Milou Oomens
Langzame start
Op mijn eerste startplek (de Salaamander) raak ik in gesprek met een dame die, al snoepend, fanatiek op zoek is naar haar eerste letter(s). De jubeltoer blijkt ook een sociale functie te hebben, want pas na circa 3 kwartier kan ik de route vervolgen naar de volgende ‘halte’.
Dat ‘kletsen met anderen’, snoepen en enthousiast zoeken naar letters blijft gedurende beide routes kenmerkend voor de jubeltoer. ‘Goed georganiseerd’ en ‘bedankt voor het luisterend oor’ hoor ik nog wel eens om me heen. Het is druk; gezellig druk. Zeker op plekken waar lekkere hapjes zijn, en dat is op veel plekken het geval. In de keuken van buurtcentrum Bolderburen bijvoorbeeld staan vrijwilligers Casper en Nicole heerlijke ovenhapjes te maken. ‘We leren elkaar op deze manier goed kennen, de gesprekken gaan over van alles en nog wat. Het is heel gezellig.’ Tja, en dan blijf je als bezoeker graag wat langer hangen.
Letters verzamelen
‘Wil jij een foto van ons maken’, vragen twee dames, ‘maar wel met het bord van ElkWelzijn goed zichtbaar op de achtergrond, hoor.’ Die dames kom ik later nog op meer plekken tegen. Bij de Koningin Julianaschool vangen ze de gebraden kippetjes die uit de lucht vallen. ‘Zo, die letters zijn dik verdiend’ roepen ze en vervolgen lachend hun tocht.
Bij Buurtcentrum Bolderburen stokt mijn tocht even. Het prachtige weer verleidt mij bijna om op het terras te gaan zitten en te genieten van het optreden van het Lekstadorkest. Maar weer is het Ans die mij in haar driewieler heeft ingehaald. Ik moet plaats maken want ‘ik moet mijn letters verzamelen’.
Vossen in de stad
Dus stap ik op en zie op de Otto van Reesweg een vreemd oud dametjes onhandig in de weer met haar rollator. Een buurtbewoner kijkt verbaasd toe. Pas als het oude dametje wordt ‘afgelost’ door een ander oud dametje merkt hij dat hij te maken heeft met een van de vossen die door de stad gaan. Een lach verschijnt op zijn gezicht. Gefopt. Dat is anders bij de Stationssingel. Daar staat een meisje naast haar moeder verbaasd te kijken naar twee, een beetje Middeleeuws geklede, mensen op een bankje. Ze weet niet wat ze daarvan denken moet.
Weg van de Vliegerweg
Ja, en dan de Vliegerweg. Niets te vinden. En ik ben niet de enige. ‘Misschien is dat juist wel de grap’ zegt een jonge man. Hij kan de lol er wel van inzien. De oudere dame die hij begeleidt weigert te accepteren dat de pleisterplaats niet te vinden is. Ze blijft geconcentreerd de plattegrond bestuderen en ik zie ze meerdere keren rondfietsen op zoek naar de locatie. Ja, ‘want die letters moet ik wel hebben’ hoor ik nog.
Ik rijd terug naar het startpunt aan de Meerlaan, bewonder de kunst van de talentvolle 16-jarige Fay, neem mijn zoveelste bonbon en ga tevreden naar huis.
ElkWelzijn, gefeliciteerd en bedankt voor deze prachtige middag.
Frans de Bruijn
