Elisabeth Akihary (74) zorgt sinds 2022 voor haar man, maar is al veel langer mantelzorger. Als jongste van het gezin heeft ze altijd voor iedereen gezorgd, tot aan de dood. “Vroeger heette dat niet mantelzorg. Wij helpen elkaar, dat is normaal in de Molukse cultuur.”
Tekst en foto: Milou Oomens
“Mijn man was steeds zijn sleutels kwijt, dat deed bij mij de alarmbellen rinkelen”, vertelt Elisabeth. “Ik heb 40 jaar in de Barbarakliniek als doktersassistente gewerkt voor diverse poli’s, dus heb veel medische kennis. Via de huisarts kwamen we terecht bij ouderengeneeskunde en er volgden verschillende onderzoeken. De diagnose: vasculaire dementie.”
Onbegrip uit de omgeving
“Ik merk verandering, maar aan hem zie je niks”, vertelt Elisabeth. “Soms leidt dat tot onbegrip. Bijvoorbeeld laatst toen hij zijn fiets verkeerd parkeerde en daar iemand een opmerking over maakte. Hij denkt heel snel dat het slecht bedoeld is en wordt dan boos. Als er woorden terug komen, zeg ik ‘rustig praten, u weet niet wat er aan de hand is.”
Ervaringen delen
Op aanraden van de ouderengeneeskunde meldde Elisabeth zich aan voor de cursus ‘Omgaan met dementie’ bij ElkWelzijn. “Even je verhaal kwijt kunnen, kan zo helpend zijn! De ervaringen van andere mantelzorgers vond ik wel heftig om naar te luisteren. Tegelijkertijd helpen ze me, weet ik daardoor wat me te wachten staat.”
Zoektocht naar balans
Elisabeth startte een zoektocht naar balans, tussen zorgen en tijd voor zichzelf. Ze ging naar buurtcentrum Bolderburen voor digitale hulp, bijvoorbeeld om bankzaken te regelen. Want omgaan met de pinpas, dat lukt haar man niet meer. Er wordt daar veel georganiseerd. “Maar eigenlijk is Bolderburen te ver fietsen voor me. Zeker in de winter als het donker of glad is. Daarom loop ik nu regelmatig binnen bij wijkcentrum de Salaamander en sluit aan bij activiteiten in de buurt, zoals de Buurtbabbel.
Elke dinsdag en donderdag ga ik een uurtje sporten of wandelen. Ik vind het belangrijk om dingen voor mezelf te blijven doen.” Elisabeths man kan nu nog alleen thuis blijven. Haar zoon, schoondochter, kleinkinderen, neef, tante, allemaal hebben aangegeven dat als ze hulp nodig heeft, ze maar een gil moet geven. Ook voelt ze zich welkom bij ElkWelzijn.
“Het is een fijne gedachte er niet alleen voor te staan.”
Genieten in hier en nu
“Het geloof heeft me versterkt in de zorg. Als ik terugkijk op al die jaren dat ik, met liefde, heb gezorgd voor mijn ouders, vijf oudere broers, mijn schoonzus… Dan denk ik, heb ik dat allemaal gedaan? We bidden voor elkaar en krijgen kracht van de here God.”
Ondanks alles wat Elisabeth heeft meegemaakt ziet ze de toekomst positief. Zij en haar man maken er het beste van en doen wat nog kan. “We gaan elke dag samen naar buiten. Een wandeling maken, fietsen naar Beusichem voor een kop koffie aan de Lek, genieten van livemuziek in de Plantage of zelfs op vakantie naar Indonesië. En als het tegenvalt kan ik dat delen met mijn familie. Die zijn er altijd voor me, en ik voor hen. Mijn naam in de bijbel betekent niet voor niks ‘de verzorgende’.”
“Je moet niet stil gaan zitten. Wij gaan elke dag de deur uit, genieten zolang het kan.”
Zorgen voor iemand die ziek of beperkt is hoort bij het leven. Als de zorg lang duurt en veel tijd in beslag neemt is het mantelzorg. Dit kan soms (te) zwaar zijn. Daarom ondersteunt ElkWelzijn mantelzorgers. Wil je weten wat we voor ze doen? Kijk op de pagina mantelzorg.
