Onverwacht veel mensen gaven gehoor aan de oproep van ElkWelzijn om te komen luisteren naar het ongekende verhaal van een ander. Een verhaal, dat je normaal niet hoort, waar je op door mag vragen en dat wellicht je mening wat doet veranderen. Nieuwsgierig komen de deelnemers binnen: wat zal het worden? Twee uur laten verlaten ze enthousiast de ruimte: tot ziens!
Tekst: Jan Heijink
Het idee achter de opzet
Carla Roorda en Sandra Rigter van ElkWelzijn leiden op de avond van 8 april de verhalen in en leggen het idee achter de praattafels uit. “We leven in een wereld van polarisatie, het lijkt alsof je op veel gebieden voor of tegen iets moet zijn. Je bent bijvoorbeeld voor redden van het klimaat, dan ben je tegen ‘extreem rechts’. Er is echter een groot middenveld. Daarin beweegt zich ElkWelzijn. Door communicatie op gang te brengen en verbindingen te leggen. Door elkaar in kleine groepjes te ontmoeten, te luisteren naar een persoonlijk verhaal en dat te bevragen kan je blik op de wereld wellicht veranderen.”
Deelnemers en vertellers
De ruim 20 deelnemers (mannen, vrouwen, jong, senior of daartussenin) verdelen zich over vier kamers, waarin telkens een specifieke verteller het spits afbijt met zijn of haar verhaal. Daarna wordt gewisseld en is er een tweede ronde. De 1e verteller begeleidt vluchtelingen in Culemborg en heeft dat daarvoor 20 jaar in Amsterdam gedaan. De 2e verteller kwam door tegenslag in de ellende en in extreme armoede terecht. Maar zij kwam er ook weer uit. De 3e verteller is een jonge, moderne en gelovige moslima. Zij gaat naar school in een veranderende wereld. De 4e verteller is dominee en sloot zich geïnspireerd door haar geloof aan bij Extinction Rebellion en is nu ook activist.
Het was een succes
Soms is er iets wat je speciaal bij kan blijven van een verhaal dat je gehoord hebt. Zo vertelden enkele deelnemers dat ze waren geraakt door een onderdeel van het verhaal van de jonge moslims. Zij vertelde dat zij als meisje van 7 of 8 jaar heel bang was geworden toen Wilders riep: “Minder Marokkanen, dus, dat gaan we regelen!”. “Wat moet ik nou”, dacht zij. “Moet ik nu weg? En waar dan heen? Ik zit hier op school, heb hier vriendinnetjes, ik woon hier, ik heb toch een paspoort?” Een deelnemer realiseerde zich dat hij er nooit bij had stilgestaan dat ook kinderen bang waren geworden van zoiets.
Andere reacties die deelnemers gaven bij de afloop van de avond laten nog specifieker zien, dat van een succes gesproken mag worden. Een greep: “Prachtige manier om te leren van het leven van medeburgers die ik normaal niet ontmoet. Een ander: “De tafels zijn een geweldige vorm om elkaar te ontmoeten.” En: “Dit is niet alleen met elkaar verbinden, dit is ook inspirerend.” En de slotvraag uit meerdere monden luidde: “Wanneer is de volgende keer?”
