Willem Latumeten (66 jaar) werkt 32 uur per week op de financiële administratie van de Kamer van Koophandel. Tot aan zijn pensioen combineert hij dat met de zorg voor zijn moeder. “De coronacrisis was een zegen, thuiswerken werd de norm. Maar ook open zijn over je situatie op het werk en goede afspraken maken helpt mij om het vol te houden.”
Tekst en foto: Milou Oomens
In het voorjaar van 2019 viel Willems 84-jarige moeder in huis. Ze werd pas na twee nachten gevonden. “Dat heeft vooral psychisch veel impact gemaakt”, vertelt Willem. “De eerste weken na de val was er veel zorg nodig, de boodschappen doen, koken, wassen, maar bijvoorbeeld ook dingen regelen zoals een bed beneden en haar naar afspraken brengen. Dat kon ik opvangen door kort- en langdurend zorgverlof op te nemen, dat was goed in de arbeidsvoorwaarden geregeld. Ik wisselde de zorg af met mijn broertje, zijn twee kinderen en aanhang. In een groepsapp deelden we wie wat doet en wanneer en vertelden we hoe het was gegaan. Tot ik een paar maanden later zelf in het ziekenhuis belandde.”
Zelf in ziekenhuis
Willem kreeg een herseninfarct en raakte links verlamd. “Ze moesten de zorg voor mijn moeder met één minder doen. Op de app kwamen geen berichtjes meer, misschien om mij te ontlasten? Later bleek dat mijn moeder en broertje ruzie hadden gehad en ze er alleen voor stond.” Willem werd ontslagen uit het ziekenhuis, na revalidatie is hij lichamelijk gelukkig weer in orde. Vanaf eind juni 2019 had hij de volledige zorg voor zijn moeder. Dat viel hem best zwaar.
Coronacrisis was een zegen
Willems moeder werd langzaam sterker. Ze kookt weer zelf, doet een en ander in huis en gaat sinds dit jaar drie dagen in de week naar de dagbesteding. De zorg wordt minder intensief. Daarbij kwam de coronacrisis in maart 2020 voor Willem als een zegen. “We kregen een laptop en telefoon van de zaak. Thuiswerken werd normaal. Als moeder naar de Beatrix is, ben ik in haar woning aan het werk. Tussendoor doe ik wat huishoudelijke klussen. Mijn moeder kookte vroeger graag, ze bakte loempia’s voor de kraam van Kees Kip op het Chopinplein. De keuken had een grote schoonmaakbeurt nodig. En dan zijn er nog vier slaapkamers, een zolder en tuin, etc.”
Volhouden tot pensioen
De tip van Willem? Open communiceren met je werkgever. “Vertel waar je mee zit, aan je werkgever alsook collega’s. Als ze weten wat er speelt krijg je meer begrip. Begin 2022 zei ik tegen mijn werkgever: Ik moet nog twee jaar werken tot mijn pensioen. Van de vier werkdagen wil ik er drie thuis blijven werken. Vanwege de mantelzorg, maar ook omdat ik door mijn herseninfarct snel last heb van prikkels. Ze ging akkoord. Nog een paar maanden, en dan hoef ik de wekker niet meer te zetten, heerlijk! En er komt meer vrije tijd. Maar de tijd die ik nu besteed aan mantelzorg voor mijn moeder, dat wordt niet meer. Die is voor mezelf, mijn hobby’s en sport.”
Willem nam contact op met ElkWelzijn, omdat hij van plan is om op vakantie te gaan. “Samen met Caroline heb ik gezocht naar een oplossing, zodat de zorg voor mijn moeder door kan gaan.”
Voor jezelf opkomen
“Ik heb geleerd om voor mezelf op te komen en de rust te pakken die ik nodig heb. Ik weet dat ik na inspanning even gas terug moet nemen en acht uur slaap nodig heb. Als het nodig is, doe ik een middagdutje. Ik heb er een goede balans in gevonden. Sinds mijn infarct zeg ik tegen iedereen: ik sta op de eerste plaats en daarna mijn moeder. Want als ik het niet meer aankan, heb ik daar niet alleen mezelf maar ook mijn moeder mee.”
Zorg jij ook voor een naaste in Culemborg? Dan nodigen we je van harte uit voor het Mantelzorgfestival op 11 november 2023.
