Joke Spoor (55 jaar) is vanaf haar geboorte spastisch. Ze woonde haar hele leven bij haar ouders. Tot juli vorig jaar, midden in coronatijd, haar vader overleed. Vanaf dat moment stond ze er alleen voor. Maar Joke is niet iemand die zich uit het veld laat slaan. Ze bouwde haar leven weer op. Een gewaardeerde steun daarbij was de inzet van één van de wijkcoaches ouderen van ElkWelzijn.
tekst: Frans Huber; foto: Milou Oomens
Steeds meer alleen
Joke’s moeder overleed in 2015 en vanaf die tijd was ze alleen met haar vader in huis. Deze was toen al achter in de 80. “In het begin was hij nog erg geïnteresseerd in de wereld om hem heen maar dat werd steeds minder, hij werd erg passief. Ik kwam daardoor steeds meer op mezelf te staan.
Mijn vader overleed in juli vorig jaar, onverwachts. Maar gelukkig was ik bij hem toen dat gebeurde, hij is niet alleen gestorven. Dat is voor mij erg belangrijk. In het begin was ik verdrietig en had ik soms de gedachte ‘nu ben ik écht alleen’. Maar daar stap ik toch snel overheen, ik bedenk ‘verdrietig zijn, dat schiet niet op!’”
Wonen bij ouders
“Ik ben geboren op het Chopinplein”, zegt Joke, “als jongste van 3. Ik heb een zus en een broer. Mijn ouders hebben me altijd in de watten gelegd, ik was een heel verlegen meisje. En ik ben niet zo’n studiehoofd, ik ging naar de mytylschool in Utrecht en later de tyltylschool, speciaal voor meervoudig gehandicapte kinderen. Ik heb er leren lezen en schrijven maar rekenen dat lukte niet goed.”
“Later ging ik naar een activiteitencentrum in Harmelen, een aantal dagen in de week met een busje op en neer. Dat heb ik 19 jaar gedaan. Eerst was het erg leuk maar op laatst werd het saai. Ik ben toen in Culemborg vrijwilligerswerk gaan doen, in een kinderdagverblijf, in de Kulenburg en een aantal jaren bij Bartje. Maar dat ging niet helemaal lekker. Daarom bleef ik thuis, hielp mijn moeder met huishouden en ondernam veel met mijn vader. Dat was rustig en overzichtelijk. Ik was gek op mijn ouders, het was een heerlijke tijd.”
Het leven oppakken
Joke is een blijmoedig mens. Ze weet van wanten en het lukt haar gauw om het leven op te pakken en de dagelijkse zaken te regelen. Er is voldoende huishoudelijke hulp, ze doet wekelijks met haar zus boodschappen en haar broer en zwager zorgen voor de financiën, “want daar heb ik absoluut geen verstand van. Net zo min als van internet en computers.” Voor de rest zorgt ze voor zichzelf. Ze fietst op haar driewieler of gaat lopen met de rollator. Zo doet ze extra boodschappen en klein huishoudelijk werk. Ze is geïnteresseerd in de actualiteit, leest uitgebreid de krant. Soms maakt ze zich boos, bijvoorbeeld op jongeren die zich weinig van coronamaatregelen aantrekken.
ElkWelzijn
“Maar toch”, zegt Joke, “alleen is maar alleen. Ik had behoefte aan nog wat anders dan op mijn eentje thuis zitten. En mijn zus en broer wil ik niet te veel lastig vallen. Dat geldt ook voor mijn vriendin, ik ken haar al van jongs af aan. Zij hebben allemaal hun eigen leven, vaak met kinderen en kleinkinderen.”
Via de thuiszorg en het wijkteam kwam Joke terecht bij ElkWelzijn. Ze maakte kennis met Loes van Delft, wijkcoach voor ouderen. Het klikte meteen: “Loes en ik hebben elkaar echt gevonden”, zegt Joke.
Op ontdekkingstocht
Ze praat er enthousiast over: “Loes vroeg me eerst om haar in Culemborg te laten zien wat ik mooi vond. Ik ging met haar naar het oude stadhuis want dat vind ik prachtig. Daarna zijn we op de fiets gestapt en ‘op ontdekkingstocht gegaan’, zoals Loes dat noemde: we gingen naar allerlei plekken waar ik misschien aardige mensen tegen zou komen en leuke dingen zou kunnen doen. Zo gingen we langs bij dagbesteding “bij de Dijk”, naar Bolderburen, de Salaamander en zorgboerderij de Witte Schuur. Dat laatste was een heel eind, ik was helemaal uitgeput toen we aankwamen. Maar het leek me erg leuk. Erg jammer is dat er momenteel bijna nergens activiteiten zijn door corona.”
Loes van Delft geeft aan dat er in heel beperkte mate wél wekelijks koffie wordt geschonken in Bolderburen en de Salaamander. Dat is speciaal voor een klein aantal kwetsbare mensen die hiervoor uitgenodigd worden en die zich daarvoor telkens moeten aanmelden. “Zo past het binnen de huidige veiligheidsregels”, zegt Loes.
Een speciale band
Joke is één van de mensen die hieraan kan deelnemen, ze is er enorm blij mee: “De Salaamander is vlak bij mijn huis en ik kijk er elke week naar uit om daar heen te gaan. Ik ontmoet er aardige mensen en met sommigen heb ik een speciale band opgebouwd. En toen ik laatst een moeilijke week had, de dingen liepen niet goed, vertelde ik dat aan Loes. Die stelde meteen voor om ‘even te gaan kletsen’ zodat ik mijn zorgen kwijt kon. Ja, ik ben erg blij met deze steun.”
“Ik bedenk dat dit contact voor Loes haar werk is en dat het straks weer gaat stoppen. Dat zal jammer zijn maar daar kom ik wel over heen. Ik hoop dat ik dan ook andere dagactiviteiten heb, bijvoorbeeld in de Witte Schuur.
Doordat ik nu vaker naar buiten ga realiseer ik me wél dat ik te weinig conditie heb, dat mijn spieren te stijf worden. Ik moet mezelf toespreken en daar echt wat aan gaan doen!”
Kunnen de wijkcoaches ook iets voor jou betekenen? Ze staan voor je klaar! Neem contact met ze op via 0345-51 52 27 (ma t/m do 9-14 uur, vr 9-12 uur) of stuur een e-mail naar info@elkwelzijn.nl.
