Ze is nu 6 jaar in Nederland. Ze kwam om te trouwen met haar Turkse man. In het begin voelde ze zich heel onzeker en verloren: ze verstond geen woord Nederlands en was voor alles van anderen afhankelijk. Nu is Arzu Sargin (39) druk met Nederlandse les, met vrijwilligerswerk in Bolderburen en bij de kinderopvang van haar dochtertje. Ze vindt het Nederlands moeilijk maar werkt er hard aan. Ze beheerst de taal steeds beter en kan nu veel dingen alleen doen. Ze is vol ambitie om verder te komen.
Niet alleen maar huisvrouw
“Ik ben huisvrouw en ik zorg voor mijn dochtertje Yasmin”, zo begint Arzu ons gesprek. En het lijkt of daar alles mee is gezegd. Maar al snel wordt duidelijk dat dit maar één kant is van haar bestaan. Een flink deel van haar leven is er op gericht om goed Nederlands te leren en om deel uit te maken van onze samenleving.
Arzu is geboren en opgegroeid in Kusadasi in Turkije, welbekend bij veel Nederlanders. Ze heeft een zus en een broer. Ze zat op het lyceum en studeerde aan de universiteit. Maar met dat laatste is ze gestopt omdat ze toen ook een baan had als manager in een Turkse bouwmarkt. De combinatie studeren en werken werd te zwaar. Arzu was in Turkije een enthousiast basketballer. Haar ouders wonen nog in Kusadasi. Ze mist Turkije, ook het heerlijke eten. Maar ze gaat er met haar gezin nog elk jaar op bezoek.
Arzu’s man Kemal woont met zijn ouders al meer dan 40 jaar in Nederland. Ze trouwde 6 jaar geleden met hem, en kwam hier naar toe. Ze vertelt: “Die eerste tijd was zo ontzettend moeilijk. Ik sprak geen woord Nederlands en ook geen Engels. Ik voelde me eenzaam en verdrietig. Ik heb toen veel gehuild. En al snel was ik in verwachting, dat was fijn maar het maakte me extra onzeker omdat ik niet wist hoe hier de gezondheidszorg was georganiseerd. Ik was zo afhankelijk. Er moest altijd iemand met me mee, mijn man maar ook vaak mijn schoonmoeder. Ik had het daar moeilijk mee, wilde zelf weten hoe dingen in elkaar zaten, mijn eigen leven leiden, zoals in Turkije. En ik wilde er bij horen in Nederland want ik vind het een fijn en veilig land, vooral voor Yasmin, mijn dochtertje. Alles is zo goed georganiseerd. Zoals afspraken die kloppen, mooie fiets- en zebrapaden.”
Aan de slag!
“Ik moest dus aan de slag, zo vond ikzelf. Ik bedacht om eerst mijn rijbewijs te halen, dat zou me al een stukje op weg helpen. Dat is gelukt, hoewel ik het praktijkexamen heel spannend vond, je moet hier zo anders rijden dan in Turkije. Daarna begon ik met Nederlandse les in de Salaamander. Ik doe dat nu nog steeds. In het begin voelde ik me in de lesgroep verloren, snapte niets van de taal. Geleidelijk ging het beter. Ik heb aan de groep ook leuke contacten overgehouden, met een Braziliaanse, een Poolse en een Zweedse.”
“Tegelijkertijd bedacht ik dat alleen taalles niet genoeg was om goed Nederlands te leren en in te burgeren. Daarom gaf ik me op voor een cursus ‘Stap in Vrijwilligerswerk’ van JobHulp. Daar heb ik veel aan gehad. De begeleidster van toen is nu een vriendin van mij. Zij wil Turks leren, daar help ik haar mee, zij helpt mij met Nederlands.”
Buurtcentrum Bolderburen
“Ik woon dicht bij buurtcentrum Bolderburen. 2 jaar geleden hoorde ik dat ElkWelzijn hier koffieochtenden organiseerde. Dat leek me een goeie gelegenheid om Nederlandse mensen te ontmoeten. Ik ging er naar toe en maakte kennis met Ab Haring, een belangrijke vrijwilliger in het buurtcentrum. Hij suggereerde dat ik gastvrouw kon worden tijdens de koffieochtenden, vrijwilligerswerk dat geschikt is om Nederlands te oefenen.
Ik greep die mogelijkheid aan, doe het nu 2 jaar en geniet er enorm van. Ik voel me hier thuis, de bezoekers kennen me, stellen me vragen en vertellen over zichzelf. Ik ben begonnen met Turkse koffie te maken voor de mensen en Turkse cake te bakken. Ze vinden dat leuk, vragen de recepten. En mijn Nederlands gaat steeds beter. Toen ik in het begin aan Kemal vertelde dat ik dit werk ging doen, was hij stomverbaasd. Daarna vond hij het erg leuk.”
Karin Burgers is als wijkcoach bij ElkWelzijn verantwoordelijk voor ondersteuning van de vrijwilligers van Bolderburen. Ze onderstreept Arzu’s verhaal: “Bolderburen is een multiculturele plek, mensen die moeite hebben met onze taal zijn hier met nadruk welkom. En als we ze kunnen helpen met vrijwilligerswerk, doen we dat.”
Inwoner van Nederland
Inmiddels is Arzu 1 dagdeel in de week ook actief als vrijwilliger bij Stichting LKKO, Stichting Lies Kids en Krachtig Ouderschap, een vorm van kinderbegeleiding en -opvang met ook voor ouders veel aandacht. “Ik doe er veel spelletjes met de kinderen en ik lees ze voor, daar leer ik van.” En ze is deelnemer in het DoeMee-café dat wordt begeleid door Lucia van Dam, wijkcoach bij ElkWelzijn. “Dit DoeMee-café is voor mannen en vrouwen uit alle landen. We oefenen de taal door te praten over thema’s. Onderwerpen, bijvoorbeeld uit de krant, die we belangrijk vinden. Of over toekomstplannen en dromen.”
Arzu werkt keihard aan haar ontwikkeling als inwoner van Nederland. Ze wil niet alleen een goede moeder en goede huisvrouw zijn. Ze is trots op zichzelf: “ik vind het fijn om alleen te winkelen, eigen dingen te doen. En ik ben pas geleden voor het eerst alleen naar de tandarts geweest!” Ze denkt na over haar toekomst als Yasmin groter is: “Misschien ga ik pedagogiek studeren. Of misschien ga ik weer werken in een bouwmarkt, je weet maar nooit.”
Ben je geïnspireerd door Arzu’s verhaal? Wil jij beter worden in de Nederlandse taal of jezelf op een ander vlak ontwikkelen? De wijkcoaches van ElkWelzijn staan voor je klaar om samen met jou de mogelijkheden te verkennen. Bel of stuur een e-mail.
